یا لطیف

ما آدمیان هم در دنیامان بازیچه داریم. بازیچه هام اما برای کودکانمان است. بازیچه اصلا برای کودکان است. گاهی این بازیچه ها را دست کودکی میدهیم تا وقت گذرانی کند, تا غفلت کند, تا سرش گرم شود, تا آنقدر غرق بازی شود که... بخوابد. اما کودکی که میاندیشد , بازیچه ,میشود وسیله ای برای دانایی ی ذهنِ نادانش. باز هم ما آدمیان در دنیامان بازیچه داریم . بازیچه هایی از جنس دیگر...برای نهایتی دیگر. اصلا اصل بازیچه اینست که بازیت دهد . مهم غایتِ کار است که بازی میخوری یا بازی میدهی.! ما آدم ها با این همه غرور و ادعای دانش و آگاهی, هر روز و هر لحظه سرمان گرمِ بازیچه ها ستُ گرم و سرگرمیم و آنگاه که از ما میپرسد: أَفَلاَ تَعْقِلُونَ ...آیا نمى‏اندیشید, باز هم رویمان را کر وار و کور وار و گنگ وار برمیگردانیم و بازی را ادامه میدهیم تا....خواب ابدی. اما , هستند دسته ی کمی که می اندیشند. آنها با بازیچه هاشان سرمایه ی گرانمایه ی عمر را تلف نمیکنند بلکه با آگاهی شان از آن برای بزرگ شدن استفاده میکنند. آنها همان پرهیزکاران هستند. همان ها که دوستان ویژه ی خداوند هستند. وَ یقین کردند که مَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلاَّ لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الآخِرَةُ خَیْرٌ لِّلَّذِینَ یَتَّقُونَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ. زندگی دنیا چیزی جز بازی و سرگرمی نیست، و سرای آخرت برای آنها که پرهیزگارند بهتر است . آیا نمی‏اندیشید. همه مان در حال حرکت به یک مقصدیم. همه مام . اما در این طی طریق عده زیادی سرشان به بازی و بازیچه های محدود و دنیایی گرم است. و یقینا پیروز مقصد آنانی هستند که بی اعتنا فقط به انتهای راه می اندیشند.زیرا آنها میاندیشند . انعام 32

او اینجاست.