یا لطیف

مدت هاست که وبلاگ خوانی نمیکنم اما امروز خیلی اتفاقی یعنی به واسطه اسم خاصش وارد وبی شدم و مواجه شدم با یک پست که جملاتش مانند پتک بر سرم فرود آمد. البته مطمئنم از همان پست هایست که دست به دست میگردد و میچرخد و کپی و پیست میشود و و خیلی زود هم جذابیتش را از دست میدهد. ولی این نوشته ها برای من بسیار واقعی و جدی بودند وبی انصافی میدانم اگر کسی از کنارش به راحتی عبور کند. 

بین آن همه پاراگراف این بندش عجیب به دلم نشست : چقدر خنده داره که شایعات روزنامه ها رو به راحتی باور می‌کنیم اما سخنان قران رو به سختی باور می‌کنیم! 

روی این جمله میخکوب شده بودم .هجوم افکار مختلف بود که ذهنم را مشوش میکرد. یاد قران هایی افتادم که عید به عید برای دقایقی باز میشوند و بسته, یاد قرآن هایی افتادم که بدون معنی خوانده مشوند جهت ثواب روخوانی ....یاد هفته پیش هم افتادم و سوختم :

خانواده ی خاص با ماجراهای خاص تر. ذکر جزئیات جایز نیست فقط همین بس که گمان نکنم حتی یک عم جزء جیی هم در خانه آنان یافت شود. القصه, بر اثر مسائل نامشروع زدند و یکی از پسرهای خانواده را کشتند. مراسم ختم ,کوچه و خیابانمان پر بود از اراذل و اوباش که حتی دیدنشان وحشت آور بود. بعد از بیا بروهای پر هیاهوی لات و لوت ها صدای صوت قرآن از خانه آنها بلند شد. مانده بودم بخندم با بگیرم که البته گریه را ترجیح داده و اشکی برای غربت قرآن ریختم. با شناختی که از آنان داشتم میدانستم تحمل شنیدن حتی صوت قرآن را هم ندارند برای همین منتظر واکنشی از جانبشان بودم که حدسم به یقین مبدل گشت . زیرا نیم ساعت بعد تلاوت قرآن را قطع کرده و آواز سوزناک کوچه بازاری گذاشتند و ......با شکم های سیر از چلو خورشت در کوچه مشغول هره کره و چشم چرانی شدند. 

نمیدانم مقصر کیست و چیست ؟ چیست و کیست که قران را به عنوان کتاب مرگ در اذهان فرو کرده در حالی که قرآن کتاب زندگی ست....زندگی انسانی.

 او اینجاست.