بله...تنها رفته بودم سفر به اين مهمي رو. يه جورايي با خودم عهد کردم که سفراي معنوي رو تنها برم. 13 سال پيش يه عمره با همسرم رفتم....پشت دستمو داغ کردم. واسه اينکه دائما دنبال شوهرم ميگشتم و تو باباي مختلف منتظر اومدنش ميشدم و پيداش نميکردم. آخرم ميرفتم ميديدم تو هتل غذاشم خورده و گرفته خوابيده.بنده م زير آفتاب عربستان اضافه واستادم.باقي جاهام همينطور. من بايد بگردم تا پيداش کنم. با دوست و اشنا هم که رفتم دائم کجا بريم و چي بخوريم بوده. براي همين سال هاست که تنهايي رو ترجيح دادم و خيلي هم راحتم. شايد اگه الان تو اين حس و حالم واسه اينه که مزاحم ندارم. خودم ميرم ...ميام...شبو ميمونم تو حرم...از ناهار و شام ميگذرم براي بيشتر فيض بردن....و اينکه تو جمع هاي زيارتي هم از بقيه جدا ميشم. حتي اگه يکي کنارم بينه حواس منو پرت ميکنه. هميشه ميرم ته ته حريم ها و يه گوشه براي خودم بيتوته ميکنم و با حال و هواي معنوي خودم لذت ميبرم. يه جا نوشته بودم که آدم ها احساسات منو سرد ميکنن....يادته؟کلا .... تنهام و اين تنهايي رو هم دوست دارم و بهش عادت کردم و حضور آدم ها اونو شديدا بهم ميزنه.فردا صبح زود هم عازم زيارتم.دو هفته پيش خواب ديدم مشهدم .وقتي از خواب بيدار شدم لبخندي زدم و به آقا گفتم: با من شوخي نکن. ميدوني که نميتونم بيام زيارتت. پس اينقد تو خواب منو وسوسه نکن. آگه راست ميگي جور کن بيام. حالا باور نميکنم رفتنم رو. چون دوستي اومد در خونه م و بهم بسته بليط هواپيما رو داد دستم و گفت ما داريم ميريم براي تو هم بليط گرفتم. نخواستي برو کنسل کن. کاش عمره و کربلامم محقق بشه.