سلام سرکارخانم فطانت. از نوشته هايتان خوشم آمد. به ويژه اين قسمت [جنازه ي مربي کلاس بغلي را ميگذارند روي ميز و شروع ميکنند به خوردن گوشت تنش. دست هايم را آرام ميبرم روي گوشم ... يعني اينکه من سرم را با دو دست نگه داشته ام و دارم مطالب آموزشي آنروز را مرور ميکنم. من اما در واقع گوش هايم را گرفته بودم تا ديگر چيزي نشنوم.]
من اين عبارت را کمي تغيير مي دهم: ...اما من به درونم سفر کردم، شايد نداي فطرت درون را بشنوم، آيا او نيز مرده است؟ يا زنده است تا مرا بيدار کند؟
فکر کنم اگر کمي ادبي تر و ... بنويسيد خيلي بهتر تر مي شود. گرفتيد؟!
ردپايي در جزيره علم بگذاريد تا برايتان تابلويي نصب کنم. نظرتان چيه؟